Meester Jelle op pad

“Sunshine is happiness, rain is the start of something new.”

In het begin was alles duisternis (Te po). Vanuit de eerste lichtflits (Te Ao), kwam langer durend licht (Te Aoturoa) voort en scheen in alle hoeken van het universum. Alles was nog omringt door een groot gat van leegheid, een onaantastbare leegte (Te kore). Deze leegte was ernstig op zoek naar vermenigvuldiging. Ten slotte bereikte het zijn ultieme grens en werd het een ‘ouderloze’ leegte (Te Korematua), maar met de mogelijkheid om leven voort te brengen. En op die manier kwam er vocht (Te Mahu) tevoorschijn en voegde zich bij Maharanuaiatea, een wolk die groeide vanuit de dauw. Vanuit deze gemeenschap kwam Rahi, de hemelen die samen ging met Poharua te Po, de adem van het leven die gevonden werd in de baarmoeder van de duisternis. Het eerste kind in deze generatie was Aoraki, de hoogste berg in de Ngai Tahu range.

In deze tijd was er nog geen Te Wai Pounamu, Aotearoa (ofwel Nieuw-Zeeland). De wateren van Kiwa rolden over de plaatsen waar nu het Zuidereiland, het Noordereiland en Stewart eiland zijn. Maar nog geen enkel teken van land bestond. Raki (de Vader van de Hemel), trouwde met Papa-tua-nuku (Moeder Aarde). Na hun huwelijk gingen sommige “hemelse kinderen” naar beneden om hun nieuwe moeder en nieuwe vrouw van hun vader te ontmoeten.

Onder deze bezoekers waren vier zoons van Raki: Ao-raki (Wolk in de Hemel), Raki-roa (Lange Raki), Raki-rua (Raki de 2e) en Raraki-roa (Lange ononderbroken lijn). Ze kwamen naar beneden in een kano die bekend stond als Te Waka o Aoraki. Ze voeren hun schip over Papa-tua-nuku, die als een groot lichaam lag in het continent genaamd “Hawaiika”. Toen de zoons zin hadden om iets te ontdekken, gingen ze op zee. Maar, ondanks hun lange reis, kwamen ze geen land tegen. Hoe lang ze ook reisden, ze vonden geen land. Ze besloten om terug te gaan naar hun thuis, hun ouderlijk huis. Maar….de harakia (de kracht om weer terug te keren naar de hemel) faalde en liet niet toe dat ze weggingen. Een heftige storm brak uit en de waka (kano) viel terug in de zee en kantelde. In het proces veranderde de kano in steen en aarde. De waka vestigde zich met de westkant veel hoger dan de oostkant. En op deze manier was het Zuidereiland gevormd, vandaar de naam: Te Waka o Aoraki. Aoraki en zijn broeders klampten zich vast aan de hoge zijde en veranderden in steen. Tot op de dag van vandaag blijven ze hier.

Aoraki is bekend als Mt Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. En zijn broeders zijn de hoge pieken naast hem – Rahiroa (Mt Dampier), Rahirua (Mt Teichelmann) en Rarahiroa (Mt Tasman). De vorm van het eiland zoals het nu is, heeft het vooral te danken aan de dadendrang van Tu Te Rahiwhanoa, die de taak op zich nam om het land geschikt te maken voor menselijk leven.

Lang verhaal! Maar ik had er wel plezier in dit verhaal te lezen. Met dit verhaal in een restaurantje op een bergtop van 1000m (waar ik voor de verandering op ben gereden in plaats van gelopen) nam ik ‘afscheid’ van Nieuw-Zeeland. Mijn laatste herinneringen aan Nieuw-Zeeland zal ik hieronder nog weergeven, want op dit moment ben ik al in Australie. En nog kort over de titel van de blog: vaak in Nieuw-Zeeland moest ik toch wel leven met het veranderlijke weer, dus als het hier goed weer is, moet je dat goed benutten. Maar andersom ging natuurlijk net zo goed op!

Mijn laatste verhaal ging over dat ik door de wildernis had gereden en dat ik van plan was naar Queenstown te gaan, nog een looproute te doen en rustig aan richting Christchurch terug te gaan. Die laatste week werd een hele hoop meer dan dat en ik ga Nieuw-Zeeland niet snel meer vergeten!

Het weekend heb ik doorgebracht in Queenstown. Een toeristisch dorpje met veel bedrijvigheid. Het doet zich voor als een grote stad, maar is eigenlijk maar een klein dorpje. De meeste backpackers komen hier voor wat actie, dus ik natuurlijk ook. Niet om te skydiven (dat wil ik in Australie doen), maar om iets te doen wat voor mij nog niet zo bekend was: canyoning. En dat was zeker de moeite waard! We gingen naar de 12-mile-high-delta-canyon, iets in die richting, waar we op alle mogelijke manieren van boven naar beneden zijn gekomen. Ik noem wat manieren op:

– Ziplinen (soort kabelbaantje aan je klimharnas)
– Abseilen
– Vanaf 8m springen in de canyon
– Sliden (gewoon op je bips) vanaf een 7m waterval.

Daar volgden weer een aantal leuke lessen uit!
1. Het water was echt koud (5 graden)
2. Pas op met de Superman-dive (2 dagen last van mn kin gehad)
3. 8 meter is best hoog om te springen!
4. Toch vind ik de 7 meter drop met raften leuker dan met sliden.

Echt een hele toffe ervaring! Later in het vliegtuig naar Sydney gezien dat je zoiets niet alleen moet doen zonder anderen dat te laten weten door de film “127 hours”. Als je benieuwd ben moet je ‘m zien, mooie film.

Na deze trip ben ik naar de Queenstown Baptist Church geweest en dat was echt een leuke kerk, met hele goede aanbidding! Ik kreeg alvast een voorproefje op Hillsong,  ze konden de nummers bijna perfect coveren. En uiteraard het nummer “Glorified” van

de Parachute Band maakte de worship compleet! 🙂 Als afscheid van Queenstown een Man-Killer gegeten, een burger die wel een beetje te groot voor mij was. Ik denk dat het de eerste burger is die ik heb gegeten hier in Nieuw-Zeeland (misschien wel mijn hele leven)! Zie foto.

Maar die schoen moest nog gemaakt worden, voordat ik nog een aantal dagen de natuur in ging. Dus ik kom maandagochtend bij de schoenmaker, blijkt het precies die man te zijn die ik de dag ervoor in de Queenstown Baptist Church heb gesproken! Had ik dat maar geweten in de kerk. Wel een grappige ontmoeting. Maar daardoor wist ik dat het goed zat met mijn schoenen als ze door een christen gemaakt werden (“de inzet voor het evangelie van de vrede als sandalen aan uw voeten”) dus met volle moed ging ik door naar de Fiordlands, naar het plaatsje Te Anau. De “gateway” naar de Fiordlands.

Ik was van plan de Kepler Track te doen, een 60km wandelroute met een mooie bergtop erin + wat vlakkere gedeeltes door het bos. Maar door de tijd ging dat niet lukken om de hele track in 3 dagen te doen (ik moest weer op tijd terug zijn in Christchurch) dus heb ik een gedeelte gedaan in 2 dagen. De 1e dag voornamelijk door het bos en de 2e dag mijn laatste bergtop van Nieuw-Zeeland: mt Luxmore. De eerste dag heb ik van een DOC-medewerker (die werkte in 1 van de hutten) een soort begeleide route gekregen omdat ik die toevallig tegenkwam. Hij vertelde wat over het gebied, wat hij deed en over plantjes, boompjes en beestjes! Erg leuk! Ik ben toen gaan kamperen aan een supermooi strand en 3 gasten van mijn leeftijd tegen gekomen waarmee ik lekker vuurtje heb gemaakt en spelletje heb gespeeld (soort jeu des boules met steentjes). Gezellig!

En daarna kwam de mooiste dag, want ik had het niet echt meer verwacht van Nieuw-Zeeland dat het me nog echt kon verrassen: mt Luxmore en uitzicht op de Fiordlands. Ik had veel regen verwacht (5 van de 7 dagen regen zoals gezegd), maar blijkbaar had ik net de 2 van de 7 waarbij geen regen was. Want het was bijna perfect weer, zonnetje, beetje bewolkt, maar geen regen! Ik kwam op een

gegeven moment boven de boomgrens en toen had ik uitzicht over de gehele Fiordlands en dat was wel heel erg mooi.

“There is a pleasure in the pathless woods
There is a rapture on the lonely shore
There is society, where none intrudes,
By the deep sea, and music in its roar,
I love not man the less,
but Nature more… “

-Lord Byron

Dat verwoordde het wel een beetje! Na het laatste avontuur in de natuur had ik toch wel veel spierpijn dus geen zin meer om nog veel te gaan wandelen. Ik ben toen naar Oamaru gereisd (de andere kant van het eiland) om daar op penguin-jacht te gaan. Ik heb er 1 gezien vanuit een verrekijker en 1 die zo snel mogelijk over het strand naar zijn slaapplek

probeerde te komen. Maar het was nogal ver weg. De bordjes in het dorp waren leuker!

Toen was het tijd om naar Christchurch te gaan, het vliegtuig ging over 2 dagen. Maar….. ik wilde niet aan die oostkust blijven. Het was daar wat drukker en weinig plek om een mooie slaapplek te vinden. Dus omdat het toch nog even kon heb ik een klein avontuurtje erbij geplakt: zeker de moeite waard! Lake Tekapo. En als je foto’s ziet of zoekt van dat meer, de kleur is niet gefotoshopped, het is echt die kleur! En het is weer een totaal ander gebied dan al die andere gebieden die ik heb gezien op het zuidereiland. Nieuw-Zeeland blijft me verbazen!

Daarna moest ik toch echt naar Christchurch gaan, waar alle backpackershostels en het centrum gesloten zijn door de aardbeving, het er allemaal een beetje triest uitziet en waar er flink wat huizen in puin liggen. Gelukkig was ik er maar 1 dag. Maar God heeft daar nog wel een levende kerk want er waren best wat publieke boodschappen met bemoedigingen erop. Zoals een kaartje waarop de tekst stond die ik hier boven heb gequote (sunshine is happiness, rain is the start of something new) en de kerken hier zijn heel erg actief bezig om Christchurch te helpen en dat zie je. Zo kreeg ik nog een mooie quote mee van 1 van de kerken daar (die stond op een groot bord naast een kerk) toen ik wat plannen aan het maken was in mijn hoofd voor Australie, Hawai en dergelijke:

“Write your plans in pencil, then give God the eraser”

Dus dat heb ik toen maar gedaan in pencil, de komende jaren zullen uitwijzen wat God weg gaat vegen! En de plannen in pencil voor Australie zijn als volgt:

– Cairns (duiken + skydiven)
– Sydney (Hillsong + Blue mountains)
– Melbourne/Kangaroo Island?

Op dit moment ben ik Cairns en zal ik volgende week wat meer typen over Australie, want deze blog is al lang genoeg!

“Write your plans in pencil, then give God the eraser”